Mój własny Mitsuore Ningyo / Ichimatsu już w domu

Wczesnym rankiem zaglądam do skrzynki na listy, a tam awizo! Mniejsza z tym, że datowane na 02.05, a 03.05 niczego w skrzynce nie było. Lecę na pocztę i powracam z lekkim niedużym kwadratowym pudełkiem. 

Pudełko w pudełku okazuje się być sprytnym pokrowcem na głowę :)

A tak wygląda po odwinięciu ze wszystkich zabezpieczeń i wstępnym potraktowaniu gumką do ścierania (które, jak się okazuje, daje mizerne efekty, a jednak woda i wszelkie inne sposoby całkiem odpada - wypróbowałam na nodze - farba schodzi albo się odbarwia):

Poturbowana facjata.

Ten bok głowy jest w całkiem dobrym stanie.

Z głowy nagle, nie wiadomo którędy, zaczęły wylatywać małe kawałki ostrego szkła. DRUGIE OKO! jest! 

Nie mam pojęcia jak je zamocować na właściwym miejscu - głowa jest specyficznie zamontowana. Nie wiem dokładnie jak ta konstrukcja wygląda i obawiam się, że mogę mu coś urwać na stałe...

Z klejeniem oka nie powinno być problemów. Jest bardzo ciekawie zrobione - właściwie to dosyć logiczne rozwiązanie, ale przywykłam do całkiem innych szklanych oczu. No więc oko jest jakby małą szklaną miseczką (bardzo małą i z bardzo cienkiego bezbarwnego szkła), która od środka jest pomalowana farbami.

Ciało owinięte jest papierem.
Szkoda, że nie potrafię rozszyfrować napisu :(

Oko

Palce rąk.

Palce nóg z miejscem na "japonkę". Paznokcie u rąk i nóg (nogi) są lekko wypukłe.
Baaardzo mi się podobaj.

Głowa zamontowana na kiju.
Daje to taki efekt, że przy przenoszeniu lalka delikatnie porusza głową i wydaje się żywa...

Materiał, z którego uszyte są ręce. Trochę dziwny.

Materiał nóg i tułowia - płótno?

Goło i wesoło, czyli prezentacja skomplikowanej budowy ciała.

Ciało typu Motschmann.. tzn nie do końca... Motschmann wyprodukował ciało lalki opierając się właśnie na tych najstarszych japońskich Ishimatsu Mitsuore Ningyo. Później dodam podstawowe info o Motschmannie. Stawy u stóp i dłoni nie wnoszą praktycznie niczego, niby są, ale ruchomość jest minimalna.

Wady tej lalki widać gołym okiem. Ma jedną zaletę dyskwalifikująca wszystkie wady. Ona (on) żyje! Jedno oko w zupełności wystarczy - mimo, że nie jest tak szlachetne jak szklane oczy lalek francuskich, ba, techniką wykonania nie dorasta im do pięt - ono patrzy. Patrzy i obserwuje. 

Mimo stanu uszkodzeń, mimo niezbyt skomplikowanych rysów twarzy lalka należy do tego typu lalek, które posadzone przy innych, odbierają im cały urok. Zajął chwilowo miejsce obok laki biskwitowej, która wymaga jeszcze trochę pracy i peruki, ale generalnie bardzo mi się podobała. I co... ? Przy nim wygląda jak kukła. Dosłownie. On siedzi, ona jest posadzona. On patrzy, ona ma oczy. Jutro postaram się wrzucić jakieś zdjęcia, ale nie wiem, czy oddadzą wrażenie, jakie ma się na żywo.